افزایش اعتماد به نفس و عزّت نفس
خوشبختی یک طرز فکر است ...
به گمان من، بر خلاف آنچه غالبا، به خصوص تحت تاثیر القائات محیط، تصور می کنیم خوشبختی بیش از این که یک وضعیت باشد یک طرز فکر است.
در حقیقت، در ما نسبت به خود و دنیا دو گونه نگرش وجود دارد که یکی منجر به احساس رضایت و شادمانی می شود و دیگری منتهی به احساس ناکامی و ناخوشبختی.
اولی، نگرشی است که انسان (در عین تلاش برای بهبود و پیشرفت)، هر آنچه را که از آن بهره مند است به درستی می بیند، قدر آن را می شناسد و از آن بهره می برد. این طرز فکر، هر قدر عمیق تر باشد، نتیجه اش احساس ژرف و پایدار خوشبختی است.
دومی ذهنیتی است که انسان چیزهایی را که از آن بهره مند است کوچک می شمارد و قدری برایشان قائل نیست یا اساسا آن ها را نمی بیند. در عوض، همواره به آنچه که ندارد و به شرایطی که نیست و به جایی که نرسیده خیره شده و آرزوی نداشته هایش را در ذهن خود حمل می کند.
چنین کسی با هر مقدار موفقیت و به دست آوردن، احساس رضایت نخواهد کرد زیرا هر آنچه را هم که حاصل کند به انبار «داشته های بی مقدار» می سپارد و باز هم حسرتزده، به افق های موهوم خیره می شود. روشن است که این طرز فکر، ثمره اش ناخوشبختی و نارضایتی ابدی است.
به طوری که می بینیم، هیچ یک از این دو وضعیت ارتباطی با موقعیت بیرونی فرد ندارند بلکه مربوط به انتظارات و نگرش او به دنیای خویش هستند.
بیایید در آغاز سالی نو ، نگرشی نو و مثبت به خودمان، دیگران و دنیا داشته باشیم، و اینگونه خوشبختی را در آغوش بکشیم...